Iedereen gehoorzaamde behalve een dappere jonge herder, Alan. Hij werd voor de koning geleid die het eiste, maar de herder zei dat hij het alleen zou doen als hij de hand van de prinses kreeg. De koning werd woest en beval hem in de beerput te gooien.

Maar wat een verrassing voor de koning toen hij de volgende morgen in de beerput keek! Alan vertelde de beer een verhaal en de beer zat er heel ontspannen bij, helemaal vergeten dat hij de jongen moest opeten. 

'Zeg de woorden!' riep de koning. 'Alleen als ik de prinses mag trouwen,' antwoordde Alan. 'Naar de wolven met hem!' riep de koning boos. Maar toen Alan in de wolvenput werd gegooid, haalde hij een fluit te voorschijn en speelde er zo mooi op dat de wolven begonnen te dansen.

'Gooi hem van de klif!' riep de koning woedend. De soldaten, niet al te slim, namen hem mee. Maar Alan dacht snel na en riep: 'Kijk, een leeuw!' En terwijl de soldaten verschrikt naar de leeuw keken, deed Alan vliegensvlug zijn kleren uit en gooide ze in de kuil. 

De soldaten zagen de kleren liggen en dachten dat de herder had gesprongen en direct was opgegeten door de leeuw. Dat moesten ze de koning vertellen.

Maar Alan was hen voor, hij pakte snel zijn kleren terug (hoe dan?) en rende naar het paleis voordat zij aankwamen. Net op tijd om de koning te horen zeggen: 'Ik zou hem een paleis en rijkdom gegeven hebben als hij de woorden 'Op uw gezondheid, uwe majesteit' had gezegd. Alan riep dat hij dat zou doen als hij de hand van de prinses kreeg.

De koning was zo beduusd dat hij zich overgaf en Alan mocht met zijn dochter trouwen.Op het huwelijksfeest toostte Alan op de koning: 'Op uw gezondheid,uwe majesteit!'

Zo zien de pagina's er in werkelijkheid in het boek uit. Ze ruiken naar oud papier en mottenballen. Maar zo leuk, zo'n oud boek!